درخت من تنومند بمان.

شاید بیشتر از هر وقت دیگری احساس تنهایی می کنم. بار روحی سنگینی را به دوش میکشم اما به تنهایی. همیشه تو بوده ای... همیشه بلافاصله پس از هر غصه با تو دردودل کرده ام. اما این روزها احساس می کنم فشار بسیاری روی تو است و شاید من باید برایت روحیه بخش باشم. مرد من! بار غصه ای که بر دوش توست چند برابر من است. نمیخواهم شانه های امنت زیر بار مشکلات این عشق خم شود. اشک هایم را پنهان میکنم تا قلب پاکت بیش از این نلرزد... ۵سال زمان کمی برای استقامت نیست. گاه فکر میکنم خدا سخت ترین آزمایش را برای من و تو انتخاب کرده است... تا شاید روزگارانی... برای کودک سبزمان با افتخار از حماسه ای بگوییم که او ریشه در آن دارد...  

به جون ستاره هامون تو عزیزتر از چشامی         هرجا هستی خوب و خوش باش، تا ابد بغض صدامی 

پس بغض هایم را با نفس های عمیق مخفی میکنم... اشک هایم را پنهان میکنم... و برای تو می خندم... و این شاید اولین دروعی باشد که به تو خواهم گفت... من خوبم!

این روزها از هر انسان نیک سرشتی طلب دعا میکنم. اگر کسی را بیابم که بگویند دعایش مستجاب میشود حاضرم هر رنج و هزینه ای را متقبل شوم تا او را ببینم و بگویم: التماس دعا...  

و اسفند آمد... آخرین ماه بیست و پنجمین سال زندگی من. حس غریبی دارم. و به زودی بیست و ششمین سال زندگیم دوباره دور از تو آغاز خواهد شد... این روزها به وسعت غیر قابل تصوری خسته ام... 

بعدانوشت: برای اولین بار امتحان کردم و نشد! به تو نمی توانم دروغ بگویم! خیلی سعی کردم تظاهر به خوب بودن حالم کنم. اما فهمیدی. اما کوتاه نیامدم و من خوبم!! اما دیگر نتوانستم خودم را کنترل کنم و وسط خنده زدم زیر گریه ... و دل رسوا شد...

حلالم کن... اگر دورم... اگر دوری... اگر با گریه می خندم... حلالم کن که مجبورم... نگو عادت کنم بی تو... که می دونی نمی تونم... که می دونی نفس هامو به دیدار تو مدیونم...

خدایا منم هستم. جواب اشکامو بده. 

بعداتر نوشت: با خدا که حرف میزنم خیلی آروم میشم. میدونم میشنوه چی میگم...